Czas. Nasz stały towarzysz. Nieustannie czujemy jego oddech na plecach. Najczęściej pędzi potwornie szybko i musimy go gonić. Niekiedy zdarza się, że jest dla nas całkiem łaskawy i w magiczny sposób zwalnia. Wtedy możemy rozkoszować się każdą minutą. Niektórzy panicznie się go boją. Robią wszystko, co w ich mocy, aby go zatrzymać, choć doskonale wiedzą, że to niemożliwe. Inni natomiast są z czasem silnie zaprzyjaźnieni i beztrosko za nim podążają, choć musimy przyznać, że takich osób jest dosłownie garstka. Czas w wielu sytuacjach jest prawdziwym zbawcą. Dokładnie wie, jak podporządkować się wydarzeniom lub jak podporządkować wydarzenia pod siebie. Jednak niekiedy zamienia się w prawdziwego wroga i wszystkim steruje zupełnie na opak.
Tak się składa, że nie możemy się kłócić z czasem. Od razu jesteśmy na przegranej pozycji. Znam takich, którzy twierdzą, że potrafią kontrolować czas. Hm, czyżby? A czy to nie jest tak, że to on nas kontroluje, a my mu po prostu ulegamy? Niektórym już samo to słowo – „czas” – kojarzy się niezwykle barwnie. Ich myśli automatycznie wędrują do wspomnień. One zdążyły już przeminąć, uciec, skończyć się. Dzięki naszej zdolności zapamiętywania wciąż mamy je w swoich głowach i możemy je odtwarzać niczym film. Przeszłości nie da się zaplanować. Możemy ją tylko i wyłącznie zaakceptować. Jej czas już się skończył. Przeszła do historii i ustąpiła miejsce swojej koleżance – przyszłości.
Przyszłość jest jedną wielką zagadką. To ona podrzuca nam niespodzianki. Czasami zdarza się jej być posłuszną i trzymać naszego planu, ale wszyscy doskonale wiemy, że ucieka od niego, jak tylko może. Najchętniej stałaby się wolną duszą i nie zważała na oczekiwania innych. Przyszłość została ukształtowana przez jej poprzedniczkę, czyli przeszłość. W bardzo dużym stopniu jest jej podporządkowana. Często musi naprawiać to, co przeszłość zdążyła zepsuć. Niezliczona ilość osób pragnie przewidzieć przyszłość. Chce w jakiś sposób przygotować się na nieuniknione zmiany. Ale to właśnie na tym polega ta „gra” – na oczekiwaniu tego, co niespodziewane.
W warsztacie pewnego zegarmistrza wydarzyła się rzecz niespotykana. Gdybyśmy tam teraz weszli, na sto procent bylibyśmy oczarowani tym miejscem. Wpatrywalibyśmy się w dziesiątki zegarowych tarcz i słuchalibyśmy tego pięknego dźwięku. Tyk, tyk, tyk… Jeśli zamienilibyśmy się w uważnych słuchaczy, nasze uszy wychwyciłyby podejrzane dwa rozmawiające ze sobą głosy. Całkiem możliwe, że złapalibyśmy się za głowę i z przerażeniem na twarzy ucieklibyśmy z owego zakładu. Jednak przyjmijmy wersję, że żaden lęk nie jest nam straszny i nasza odwaga pozwoliłaby nam zbliżyć się do wspomnianych głosów. I właśnie wtedy nadszedłby moment ogromnego szoku! Dlaczego? Już tłumaczę. Otóż bylibyśmy świadkami rozmowy dwóch tyknięć zegara.
Przeszłość i Przyszłość to dwie bohaterki książki „Wczoraj i Jutro”, które kłócą się się ze sobą już od dłuższego czasu. Spór trwa tak długo, że nie wiadomo, kto jako pierwszy wrzucił kamień do cudzego ogródka. Każda z nich jest przekonana o swojej wyższości i próbuje to udowodnić. Dochodzi między nimi do ogromnie ważnej rozmowy o tym, co w życiu jest istotne. Obie przedstawiają własne perspektywy i sposoby patrzenia na rzeczywistość. Po lekturze książki, my, czytelnicy, zostajemy z tymi sentencjami w głowie i intensywnie o nich myślimy. Jeśli sięgniecie po tę pozycję, gwarantuję Wam, że cały czas będziecie próbowali odpowiedzieć na pytanie: „Czy bardziej liczy się to, co za nami, czy to, co przed nami?”.
Musicie wiedzieć, że jestem pełna podziwu dla obu autorek książki „Wczoraj i Jutro”. Anna Paszkiewicz znakomicie ubrała w słowa tę przeciekawą opowieść. A ilustracje? No sami przyznajcie – potrafią wprawić w zachwyt oraz wywołać uśmiech na twarzy, prawda? Nic dziwnego, że Kasia Walentynowicz otrzymała za nie nominację do nagrody Książka Roku 2021 Polskiej Sekcji IBBY. Tę przepiękną pozycję można tylko kochać, uwierzcie mi! To co, prezent pod choinkę już wybrany?
